Αυτό το ποίημα μου είχε πάρει τον δεύτερο έπαινο στον Πρώτο Πανελλήνιο Σχολικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης, στις 22 Φεβρουαρίου 2009.
Ποτέ μην κλάψεις γι' αυτά που σε πονάνε.
Σκέψου μόνο πως γύρω σου κάποιοι σ' αγαπάνε.
Ξέχνα τις πίκρες,
ξέχνα το χθες
ζήσε το σήμερα και κάνε ό,τι θες.
Μόνο ποτέ μην ξανακλάψεις
και με αυτό το στυλό να γράψεις
σ'ένα χαρτί αυτά που σου αρέσουν
και ίσως αύριο κάποιοι να μπορέσουν
να σου δώσουν αυτά που λαχταράς
και με το ρυθμό της ψυχής σου τραγουδάς
όλες τις πίκρες και τις χαρές
όχι μόνο του σήμερα, αλλά και του χθες
Άνοιξε τα μάτια σου
δες τη ζωή.
Άνοιξε τα αυτιά σου.
Κάποιος καλεί.
Άνοιξε την καρδιά σου
και βάλε μέσα τις καλές στιγμές της ζωής.
Μέτρα τους φίλους και συγγενείς,
που σ'αγαπάνε κι εσύ ποθείς,
γέλα για λίγο και ύστερα δες
πως αυτά που ονειρεύεσαι και τόσο πολύ θες
είναι όλα δίπλα σου και οχι μακρυά σου
δεν είναι όνειρα άπιαστα και είναι όλα κοντά σου...
Δεν θυμάμαι πως έγινε αυτό. Ξέρω πως σκόνταψα και μετά αποκοιμήθηκα. Ξύπνησα σε ένα πολύ περίεργο μέρος, νομίζω το λένε "Ελλάδα του σήμερα". Δεν είμαι σίγουρη, μα νομίζω πως έτσι είναι. Δεν ξέρω τι γυρεύω εδώ. Βλέπω νέους σκεπτικούς και να κλαίνε. Γιατί; Κάτι λένε.. Κάτι ψυθιρίζουν.. Κατάφερα να ξεχωρίσω μία πρόταση, τέσσερις λέξεις: "Εγώ, πού θα ζήσω;" Σκόνταψα κι έπεσα ξανά. Πεύτω όμως για πολλή ώρα.. Βρήκα το απύθμενο κενό. Κι όλο πεύτω... Προσγειώθηκα ανώμαλα μαζί με άλλους χιλιάδες. Τόλμησα να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά στον ουρανό. Είδα την κυρα-Εξουσία να μου γελάει ειρωνικά. Την χαιρέτησα με ανοιχτά τα δάχτυλά μου. Γέλασε πιο δυνατά. Μ' έσπρωξε κι έπεσα. Όλοι εξοργήστηκαν. Ξαναγέλασε. Τότε μας έριξε όλους κάτω. Ε λοιπόν, όχι, εγώ δεν θα γίνω το παιχνιδάκι της. Αρκετά έπαιξε, καιρός να ωριμάσει. Οι χιλιάδες έγιναν δισεκατομμύριοι. Ούτε αυτοί θέλουν να εξαπατηθούν άλλο πια. Κοιτάζω στα δεξιά μου. Βλέπω λευκή μπογιά. Αρχίζω να βάφω τον μαύρο τοίχο. Του αλλάζω χρώμα. Σιγά-σιγά μ'ακολούθησαν όλοι. Τα καταφέραμε. Όλα είχαν ντυθεί στα λευκά. Κι εμείς επίσης. Να 'τη η κυρα-Εξουσία, έρχεται. Μισοκλείνει τα μάτια της, δεν μπορεί να δεί καλά. Έφτασε κοντά μας. Αρχίζει να ουρλιάζει σαν δαιμονισμένη. Τρέχει να ξεφύγει. Δεν προλαβαίνει. Μια φωτεινή αχτίδα την αποτέφρωσε. Η δεσποινίς αγάπη μας βοήθησε. Χαίρομαι που όλα τα έθνη γίναμε ένα. Ο γερο-Χρόνος όλα τα γιάτρεψε. Κρυώνω. Ανοίγω τα μάτια. Είμαι ξαπλωμένη στο έδαφος. Τώρα θυμήθηκα. Σκόνταψα. Δυστυχώς ολα αυτά ήταν ένα όνειρο. Με καλωσόρισε η σκληρή πραγματικότητα. Εντάξει. Τί να κάνουμε; Μπόρα είναι, θα περάσει. Κι αν δεν περάσει.. Θα κοιμηθώ. Βλέπω όμορφα όνειρα. Αν θέλετε ελάτε κι εσείς στα ονειρά μου. Όλοι οι καλοί χωράνε.
'Ολοι έχουμε ακούσει το τραγούδι του John Lennon "Give peace a chance". Πως θα ήταν άραγε αν υπήρχαν ακόμα χίπις και τα παιδιά των λουλουδιών? Σίγουρα δεν θα είχαμε τόσες πυρκαγιές και τόσα στρέμματα γης κατεστραμμένα τα οποία τα είχε γλύψει η κατακόκκινη και καυτή γλώσσα της φωτιάς. Πως θα ήταν άραγε αν ζούσαμε μια αναπαράσταση από τη ζωή την δεκαετία του 70’ , του 80’ και του 90’ ? Σίγουρα θα ήταν κάπως καλύτερα. Βέβαια δεν θα ζούσαμε μια ζωή σαν σε παραμύθι.. Αλλά να μου πείτε, και τώρα σε ένα παραμύθι ζούμε. Μόνο που αυτό το παραμύθι πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Και σίγουρα, δεν θα έχει για όλους happy end. Τα μεγάλα ζόρια τα τραβάνε οι καημένοι οι γονείς. Κάποια μέρα όμως, τα ίδια θα περνάμε και εμείς. Βλέπω την Ελλάδα του σήμερα και φοβάμαι. Εγώ ΠΟΥ θα ζήσω? Και όχι μόνο εγώ, όλη η σημερινή νεολαία. Διάβασα στο facebook σε ένα status update το εξής : «Το μόνο σίγουρο είναι πως αν η Ελληνική κυβέρνηση αναλάμβανε την έρημο Sahara, σε λίγα χρόνια θα υπήρχε έλλειψη άμμου» Τραγωδία, κωμωδία, η θρίλερ?
Πφφ.. Πάνω που λες ότι ξέρεις κάποιον..Με τον έναν ήμασταν φίλοι από το δημοτικό. Με την άλλη κάνουμε παρέα από πέρσι, δηλαδή από τη Δευτέρα γυμνασίου. Τώρα τελευταία η φίλη μου η Α. έχει σταματήσει να μου μιλάεικαι να κάνει τις τρελίτσες που έκανε όταν κάναμε παρέα. Τι τώρα τελευταία δηλαδή.. Από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Ο άλλος τώρα, ο Γ. έχει ψωνιστεί πάρα πολύ, και έχει σταματήσει να κάνει παρέα με εμένα και την φίλη και ξαδέλφη μου Β. Μερικές παρέες χαλάνε στο γυμνάσιο από κακές επιρροές. Έχουμε μείνει δύο άτομα στην παρέα, και ελπίζω να μείνουμε έτσι. Καλύτερα μία φίλη και καλή παρά πολλοί και σκάρτοι. Πιο πολύ έχω νευριάσει με τον εαυτό μου. Είμαι χαζή, γιατί κάνω τα πάντα για τους φίλους μου, χαλί να με πατήσουνε που λένε και στο τέλος με περνάνε για μαλ*κα και με εκμεταλλεύονται. Τι να πεις.. Το να βρεις καλό φίλο στις μέρες μας είναι σαν να ψάχνεις ψύλλο στ’ άχυρα. Όλοι σκάρτοι. Κοιτάνε να σου βγάλουνε το μάτι πριν τους το βγάλεις εσύ. Φάε για να μη φαγωθείς. Δεν το καταλαβαίνω. Όλοι καταβάθος χρειαζόμαστε τους φίλους, ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε. Γιατί να τους διώχνουμε μακριά μόλις τους βρούμε?
