Ματωμένο Πιάνο

Μια γλυκιά μελωδία που στάζει αίμα
παίζω στο ματωμένο πιάνο.
Μια μελωδία γεμάτη πόνο.


Κάθε νότα κι ένα δάκρυ.
Κάθε δάκρυ κι μια ανάμνηση.
Κάθε ανάμνηση με σκοτώνει.


Χτυπώ τις νότες στο ματωμένο πιάνο.
Μα δεν υπάρχει μουσική.
Όσο θα ζω θα το θυμάμαι.


Βουβή εικόνα, δίχως συναίσθημα,
δίχως νόημα και ζωή.
Έτσι είναι το ματωμένο πιάνο.


Κόκκινα, όλα κόκκινα.
Αφαιρέθηκε μια αθώα ψυχή.
Καταραμένο ματωμένο πιάνο.


Νεκρά, όλα νεκρά.
Πουθενά ίχνος ζωής.
Κόκκινο.. Μόνο κόκκινο.
Φύγε μακριά από το ματωμένο πιάνο.
Πριν σου ρουφήξει την ψυχή.

26.02.2010
Κουνουπi

Θα έρθω ξανά

• Μάνα μην κλαις, δεν μ' έχασες
• απλώς έφυγα για λίγο
• θα έρθω ξανά, το υπόσχομαι,
• μα κάνε υπομονή.

• Μάνα σταμάτα να θρηνείς
• και βγάλε από πάνω σου τα μαύρα.
• Τα στήθια που εγώ βύζαξα
• μην τα καταματώνεις.

• Μάνα μου, μητέρα μου,
• είσαι μονάχα μία
• πάψε να με μοιρολογάς,
• πάψε για με να ουρλιάζεις.

• Μανούλα μου, μητέρα μου,
• στο είπα φορές χίλιες.
• Θα έρθω ξανα,
• με δώρα πολλά,
• θάλασσες θα περάσω μύριες.
• Τα μάτια σου θέλω να δω,
• όμως όχι βουρκωμένα.
• Θέλω να τα δω να λάμπουνε
• μονάχα για εμένα.

• Θυμάμαι τότε, που ήμουν μικρός,
• έπεσα και χτύπησα
• στο κοντινό μας ακρογιάλι.
  
• 'Ηρθα σε σενα, το φίλησες
• και μου 'πες με γλυκειά φωνή
• "μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει".

• Αχ, μάνα δεν πρόλαβα να παντρευτώ,
• η πληγή υπάρχει ακόμα
• ξαπλωμένος σε αναπολώ,
• σε 'τούτο 'δω το στρώμα.

• Μάνα, σταμάτα να θρηνείς,
• σταμάτα για 'με το κλάμα.
• Θα έρθω ξανά για να με δείς
• σταμάτα αυτό το πράμα.

• Όταν θα έρθω θα σου φέρω ένα μαξιλάρι
• φτιαγμένο από σύννεφα κι ανέμους
• για να 'χεις για προσκεφάλι.
• Μέσα θα σου ΄χω ένα σταυρό
• φτιαγμένο από αγάπη,
• λίγο θάλασσα, λίγο ουρανό,
• δίχως κανένα δάκρυ.

Αφιερωμένο σε μια μητέρα που έχασε νωρίς το μοναχογιό της. Κουράγιο..

20.05.10
Κουνουπi

Ανώνυμο Ποίημα

Αυτό το ποίημα μου είχε πάρει τον δεύτερο έπαινο στον Πρώτο Πανελλήνιο Σχολικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης, στις 22 Φεβρουαρίου 2009.

• Ποτέ μην κλάψεις γι' αυτά που σε πονάνε.
• Σκέψου μόνο πως γύρω σου κάποιοι σ' αγαπάνε.
• Ξέχνα τις πίκρες,
• ξέχνα το χθες
• ζήσε το σήμερα και κάνε ό,τι θες.
• Μόνο ποτέ μην ξανακλάψεις
• και με αυτό το στυλό να γράψεις
• σ'ένα χαρτί αυτά που σου αρέσουν
• και ίσως αύριο κάποιοι να μπορέσουν
• να σου δώσουν αυτά που λαχταράς
• και με το ρυθμό της ψυχής σου τραγουδάς
• όλες τις πίκρες και τις χαρές
• όχι μόνο του σήμερα, αλλά και του χθες
• Άνοιξε τα μάτια σου
• δες τη ζωή.
• Άνοιξε τα αυτιά σου.
• Κάποιος καλεί.
• Άνοιξε την καρδιά σου
• και βάλε μέσα τις καλές στιγμές της ζωής.
• Μέτρα τους φίλους και συγγενείς,
• που σ'αγαπάνε κι εσύ ποθείς,
• γέλα για λίγο και ύστερα δες
• πως αυτά που ονειρεύεσαι και τόσο πολύ θες
• είναι όλα δίπλα σου και οχι μακρυά σου
• δεν είναι όνειρα άπιαστα και είναι όλα κοντά σου...

18.01.2008
Κουνουπi

Το τραγούδι της σιωπής

• Τίποτα δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά μου.
• Τίποτα.
• Κανείς δεν μπορεί να με κάνει να κλάψω.
• Κανείς.
• Υπάρχει ενα πράγμα που με κάνει να φοβάμαι.
• Έχεις ακούσει το τραγούδι της σιωπής;
• Είναι η πιο τρομακτική μελωδία που μπορείς ν' ακούσεις.
• Ξέρεις γιατί το φοβάμαι;
• Γιατί μεσ' τη σιωπή κάποιοι ψυθιρίζουν την αλήθεια.
• Και η αλήθεια είναι σκληρή.
• Δεν αντέχω τόσο βάρος.
• Απ' όλα τα τραγούδια που έχω ακούσει κανένα δεν είναι τόσο κακόγουστο.
• Οι στίχοι είναι στοιχιωμένοι,
• το όλο τραγούδι καταρραμένο.
• Η διάρκειά του λίγα δευτερόλεπτα
• κι όμως..
• Αρκούν για να βλέπεις εφιάλτες.
• Αν δεν το έχεις ακούσει είσαι τυχερός.
• Όμως θα έρθει αυτή η στιγμή.
• Δεν στο εύχομαι.
• Όμως πρόσεχε.
• Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαια...

20.05.10
Κουνουπi

Απύθμενο κενό

Δεν θυμάμαι πως έγινε αυτό. Ξέρω πως σκόνταψα και μετά αποκοιμήθηκα. Ξύπνησα σε ένα πολύ περίεργο μέρος, νομίζω το λένε "Ελλάδα του σήμερα". Δεν είμαι σίγουρη, μα νομίζω πως έτσι είναι. Δεν ξέρω τι γυρεύω εδώ. Βλέπω νέους σκεπτικούς και να κλαίνε. Γιατί; Κάτι λένε.. Κάτι ψυθιρίζουν.. Κατάφερα να ξεχωρίσω μία πρόταση, τέσσερις λέξεις: "Εγώ, πού θα ζήσω;"
Σκόνταψα κι έπεσα ξανά. Πεύτω όμως για πολλή ώρα.. Βρήκα το απύθμενο κενό. Κι όλο πεύτω...
Προσγειώθηκα ανώμαλα μαζί με άλλους χιλιάδες. Τόλμησα να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά στον ουρανό. Είδα την κυρα-Εξουσία να μου γελάει ειρωνικά. Την χαιρέτησα με ανοιχτά τα δάχτυλά μου. Γέλασε πιο δυνατά. Μ' έσπρωξε κι έπεσα. Όλοι εξοργήστηκαν. Ξαναγέλασε. Τότε μας έριξε όλους κάτω. Ε λοιπόν, όχι, εγώ δεν θα γίνω το παιχνιδάκι της. Αρκετά έπαιξε, καιρός να ωριμάσει. Οι χιλιάδες έγιναν δισεκατομμύριοι. Ούτε αυτοί θέλουν να εξαπατηθούν άλλο πια. Κοιτάζω στα δεξιά μου. Βλέπω λευκή μπογιά. Αρχίζω να βάφω τον μαύρο τοίχο. Του αλλάζω χρώμα. Σιγά-σιγά μ'ακολούθησαν όλοι. Τα καταφέραμε. Όλα είχαν ντυθεί στα λευκά. Κι εμείς επίσης. Να 'τη η κυρα-Εξουσία, έρχεται. Μισοκλείνει τα μάτια της, δεν μπορεί να δεί καλά. Έφτασε κοντά μας. Αρχίζει να ουρλιάζει σαν δαιμονισμένη. Τρέχει να ξεφύγει. Δεν προλαβαίνει. Μια φωτεινή αχτίδα την αποτέφρωσε. Η δεσποινίς αγάπη μας βοήθησε. Χαίρομαι που όλα τα έθνη γίναμε ένα. Ο γερο-Χρόνος όλα τα γιάτρεψε.
Κρυώνω. Ανοίγω τα μάτια. Είμαι ξαπλωμένη στο έδαφος.
Τώρα θυμήθηκα. Σκόνταψα. Δυστυχώς ολα αυτά ήταν ένα όνειρο. Με καλωσόρισε η σκληρή πραγματικότητα. Εντάξει. Τί να κάνουμε; Μπόρα είναι, θα περάσει. Κι αν δεν περάσει.. Θα κοιμηθώ. Βλέπω όμορφα όνειρα. Αν θέλετε ελάτε κι εσείς στα ονειρά μου. Όλοι οι καλοί χωράνε.

17.06.10
Κουνουπi

Give peace a chance

'Ολοι έχουμε ακούσει το τραγούδι του John Lennon "Give peace a chance". Πως θα ήταν άραγε αν υπήρχαν ακόμα χίπις και τα παιδιά των λουλουδιών? Σίγουρα δεν θα είχαμε τόσες πυρκαγιές και τόσα στρέμματα γης κατεστραμμένα τα οποία τα είχε γλύψει η κατακόκκινη και καυτή γλώσσα της φωτιάς. Πως θα ήταν άραγε αν ζούσαμε μια αναπαράσταση από τη ζωή την δεκαετία του 70’ , του 80’ και του 90’ ? Σίγουρα θα ήταν κάπως καλύτερα. Βέβαια δεν θα ζούσαμε μια ζωή σαν σε παραμύθι.. Αλλά να μου πείτε, και τώρα σε ένα παραμύθι ζούμε. Μόνο που αυτό το παραμύθι πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Και σίγουρα, δεν θα έχει για όλους happy end. Τα μεγάλα ζόρια τα τραβάνε οι καημένοι οι γονείς. Κάποια μέρα όμως, τα ίδια θα περνάμε και εμείς. Βλέπω την Ελλάδα του σήμερα και φοβάμαι. Εγώ ΠΟΥ θα ζήσω? Και όχι μόνο εγώ, όλη η σημερινή νεολαία. Διάβασα στο facebook σε ένα status update το εξής : «Το μόνο σίγουρο είναι πως αν η Ελληνική κυβέρνηση αναλάμβανε την έρημο Sahara, σε λίγα χρόνια θα υπήρχε έλλειψη άμμου» Τραγωδία, κωμωδία, η θρίλερ?

Κουνουπi