Δεν θυμάμαι πως έγινε αυτό. Ξέρω πως σκόνταψα και μετά αποκοιμήθηκα. Ξύπνησα σε ένα πολύ περίεργο μέρος, νομίζω το λένε "Ελλάδα του σήμερα". Δεν είμαι σίγουρη, μα νομίζω πως έτσι είναι. Δεν ξέρω τι γυρεύω εδώ. Βλέπω νέους σκεπτικούς και να κλαίνε. Γιατί; Κάτι λένε.. Κάτι ψυθιρίζουν.. Κατάφερα να ξεχωρίσω μία πρόταση, τέσσερις λέξεις: "Εγώ, πού θα ζήσω;"
Σκόνταψα κι έπεσα ξανά. Πεύτω όμως για πολλή ώρα.. Βρήκα το απύθμενο κενό. Κι όλο πεύτω...
Προσγειώθηκα ανώμαλα μαζί με άλλους χιλιάδες. Τόλμησα να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά στον ουρανό. Είδα την κυρα-Εξουσία να μου γελάει ειρωνικά. Την χαιρέτησα με ανοιχτά τα δάχτυλά μου. Γέλασε πιο δυνατά. Μ' έσπρωξε κι έπεσα. Όλοι εξοργήστηκαν. Ξαναγέλασε. Τότε μας έριξε όλους κάτω. Ε λοιπόν, όχι, εγώ δεν θα γίνω το παιχνιδάκι της. Αρκετά έπαιξε, καιρός να ωριμάσει. Οι χιλιάδες έγιναν δισεκατομμύριοι. Ούτε αυτοί θέλουν να εξαπατηθούν άλλο πια. Κοιτάζω στα δεξιά μου. Βλέπω λευκή μπογιά. Αρχίζω να βάφω τον μαύρο τοίχο. Του αλλάζω χρώμα. Σιγά-σιγά μ'ακολούθησαν όλοι. Τα καταφέραμε. Όλα είχαν ντυθεί στα λευκά. Κι εμείς επίσης. Να 'τη η κυρα-Εξουσία, έρχεται. Μισοκλείνει τα μάτια της, δεν μπορεί να δεί καλά. Έφτασε κοντά μας. Αρχίζει να ουρλιάζει σαν δαιμονισμένη. Τρέχει να ξεφύγει. Δεν προλαβαίνει. Μια φωτεινή αχτίδα την αποτέφρωσε. Η δεσποινίς αγάπη μας βοήθησε. Χαίρομαι που όλα τα έθνη γίναμε ένα. Ο γερο-Χρόνος όλα τα γιάτρεψε.
Κρυώνω. Ανοίγω τα μάτια. Είμαι ξαπλωμένη στο έδαφος.
Τώρα θυμήθηκα. Σκόνταψα. Δυστυχώς ολα αυτά ήταν ένα όνειρο. Με καλωσόρισε η σκληρή πραγματικότητα. Εντάξει. Τί να κάνουμε; Μπόρα είναι, θα περάσει. Κι αν δεν περάσει.. Θα κοιμηθώ. Βλέπω όμορφα όνειρα. Αν θέλετε ελάτε κι εσείς στα ονειρά μου. Όλοι οι καλοί χωράνε.
Σκόνταψα κι έπεσα ξανά. Πεύτω όμως για πολλή ώρα.. Βρήκα το απύθμενο κενό. Κι όλο πεύτω...
Προσγειώθηκα ανώμαλα μαζί με άλλους χιλιάδες. Τόλμησα να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά στον ουρανό. Είδα την κυρα-Εξουσία να μου γελάει ειρωνικά. Την χαιρέτησα με ανοιχτά τα δάχτυλά μου. Γέλασε πιο δυνατά. Μ' έσπρωξε κι έπεσα. Όλοι εξοργήστηκαν. Ξαναγέλασε. Τότε μας έριξε όλους κάτω. Ε λοιπόν, όχι, εγώ δεν θα γίνω το παιχνιδάκι της. Αρκετά έπαιξε, καιρός να ωριμάσει. Οι χιλιάδες έγιναν δισεκατομμύριοι. Ούτε αυτοί θέλουν να εξαπατηθούν άλλο πια. Κοιτάζω στα δεξιά μου. Βλέπω λευκή μπογιά. Αρχίζω να βάφω τον μαύρο τοίχο. Του αλλάζω χρώμα. Σιγά-σιγά μ'ακολούθησαν όλοι. Τα καταφέραμε. Όλα είχαν ντυθεί στα λευκά. Κι εμείς επίσης. Να 'τη η κυρα-Εξουσία, έρχεται. Μισοκλείνει τα μάτια της, δεν μπορεί να δεί καλά. Έφτασε κοντά μας. Αρχίζει να ουρλιάζει σαν δαιμονισμένη. Τρέχει να ξεφύγει. Δεν προλαβαίνει. Μια φωτεινή αχτίδα την αποτέφρωσε. Η δεσποινίς αγάπη μας βοήθησε. Χαίρομαι που όλα τα έθνη γίναμε ένα. Ο γερο-Χρόνος όλα τα γιάτρεψε.
Κρυώνω. Ανοίγω τα μάτια. Είμαι ξαπλωμένη στο έδαφος.
Τώρα θυμήθηκα. Σκόνταψα. Δυστυχώς ολα αυτά ήταν ένα όνειρο. Με καλωσόρισε η σκληρή πραγματικότητα. Εντάξει. Τί να κάνουμε; Μπόρα είναι, θα περάσει. Κι αν δεν περάσει.. Θα κοιμηθώ. Βλέπω όμορφα όνειρα. Αν θέλετε ελάτε κι εσείς στα ονειρά μου. Όλοι οι καλοί χωράνε.
17.06.10
Κουνουπi
Κουνουπi
Το πολύ ωραίο κείμενο σου το αναρτήσαμε εδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://hamomilaki.blogspot.com/2010/08/skeceis-efivou.html
Να είσαι πάντα καλά, να ονειρεύεσαι και τα όνειρά σου πράξεις να γίνουν.
Όταν το παλεύουμε, δεν μπορεί, κάτι θα αλλάξει
Με Εκτίμηση και Αγάπη
το χαμομηλάκι
Πραγματικα εχω συγκινηθει παρα πολυ! Ευχαριστω πολυ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ καλή μου στο "Χαμομηλάκι" σε βρήκα,και συγκεκριμένα το μετέφερα απ εκεί και στο facebook το 'Απύθμενο κενό"!Με την ευκαιρία κάτι μου "ζήτησες" στο facebook και το αγνόησα επειδή ΔΕΝ κατάλαβα περί τίνος πρόκειται!ΑΝ έχεις την καλοσύνη κάνε τον κόπο και εξήγησέ μου να επιβεβαιώσω.Υπόψη ότι δεν γνωρίζω αγγλικά και παρά την ηλικία μου πριν ενάμιση χρόνο έγινα μπλόγκερ χάριν του μικρού γιου μου που είναι μηχανικός λογισμικού!Καλή νύχτα..
ΑπάντησηΔιαγραφή